MÓZG BOLI, A PRZECIWNA STRONA?
Czy kiedykolwiek zastanawiali się Państwo nad tym, dlaczego człowiek staje się ponurakiem? Dlaczego zaczyna przypominać przejrzałą purchawkę? Jest szary po wierzchu jak ona i jak ona pomarszczony na sto tysięcy jeden bruzd, z których każda jest wynikiem nieustannego niezadowolenia ze wszystkiego. Zaś od środka - jak ona jest naładowana proszkiem gotowym w każdej chwili wybuchnąć i ubabrać wszystko dookoła z siłą tsunami. Czy zastanawialiście się Droga Czytelniczko/Drogi Czytelniku, dlaczego tacy są/tacy jesteście? Wszak małe dziecko, niemowlę, jeśli tylko jest zdrowe i najedzone, bawi się przez cały czas. Wszystko je śmieszy. Człek dorosły, nawet gdy mu nic nie dolega i nie jest głodny, to i tak jest niezadowolony. Ponury. A może to dorosłość jest chorobą uniecestwiającą dobre samopoczucie?
Co sprawia, że zatracamy swoją dziecięcą skłonność do śmiechu? A jakie są powody odzyskiwania jej od czasu do czasu, co pozwala nam choć przez moment bawić się jak dzieci? Odpowiedź na oba te pytania brzmi tak samo: przyczyną jest nasz mózg! Tadeusz Boy-Żeleński - geniusz obdarzony talentami Apollina i pracowitością Heraklesa - lekarz, tłumacz, krytyk, wydawca, liryczny poeta, zjadliwy satyryk, czujny felietonista, wnikliwy krytyk teatralny, wybitny znawca kultury francuskiej, bezkompromisowy strażnik zdrowego rozsądku i racjonalizmu... i tak mógłbym wyliczać bez końca jego liczne walory. Otóż ten wspaniały człowiek i intelektualista o niewyczerpywalnym poczuciu humoru w eseju zatytułowanym "Śmiech" stwierdził, że: "Mózg jest naszym tyranem, patologiczną naroślą na organizmie naszego animalnego życia, nieustannie czynnym gruczołem, który sączy nam przeważnie smutek. Dopóki u dziecka panuje idealne równouprawnienie pomiędzy głową a jej anatomicznym przeciwieństwem, dopóty udziałem dziecka jest doskonałe szczęście.
Niestety, mija to zbyt prędko i zaczyna się smutne samodzierżawie mózgu". Dla dziecka te antypody jego ciała nie są źródłem żadnych kłopotliwych dylematów. Dla dorosłego tak. Aczkolwiek i dorosłym aż nadto często zdarza się o indywidualnej specyfice owych antypodów ciała zapominać i mylić ich funkcje, traktując je wymiennie. Niejedna "tęga głowa" okazywała się być swoim przeciwieństwem i nieraz okazywało się, że to nie głowa, lecz jej przeciwieństwo jest źródłem myśli i czynów. Jednakowóż owe zamiany funkcji anatomicznych detali, stwarzające jedynie pozory równouprawnienia utraconego w dzieciństwie, pojawiają się w sposób niekontrolowany i niezamierzony. I tu musimy koniecznie powrócić do cytowanego eseju Tadeusza Boya-Żeleńskiego.
Zakończyliśmy na tym, że po okresie dzieciństwa mózg bierze nas w samodzierżawie, w którym króluje smutek. "Stan ten byłby nie do wytrzymania i skończyłby się zapewne masowem samounicestwieniem świata" - stwierdził autor w dalszym ciągu, ale wlał w nas otuchę konstatacją. "Otóż mózg, ponieważ jest bardzo inteligentny, uznał, że trzeba dać nam trochę wytchnienia i sam wymyślił sposób, za pomocą którego możemy zakpić sobie z niego i zapomnieć na chwilę o jego istnieniu. Tym sposobem jest humor, najwyższy produkt mózgu" - napisał. No, może nie każdego mózgu - dodam od siebie. Ale wyjątkami nie będę się zajmował, bo i tak już zbyt wiele poświęciłem im uwagi wcześniej. Zaś do istoty zagadnienia pewnie warto by się zbliżyć w kolejnych felietonach. Zatem cdn.
Z ŻYCIA WZIĘTE
Oto historia pewnego psa, który parsknął śmiechem. Działo się to kilkadziesiąt lat temu w Anglii. Otóż pewien aptekarz regularnie aplikował swojemu psu własnoręcznie sporządzony środek na przeczyszczenie. Ponoć w imię zdrowia psich kiszek. Pies najwyraźniej nie doceniał tej troski, bo serdecznie nie znosił owej procedury i był głęboko nieszczęśliwy (słowo: "głęboko" ma w tym przypadku głębokie znaczenie) już w momencie sporządzania mikstury - a jego pan czynił to zawsze w jego obecności. Ponieważ jednak odebrał znakomite wychowanie, więc z godnością, choć nie bez pewnej, nacechowanej melancholią rezygnacji podporządkowywał się swemu panu, medykamentowi i skutkom jego działania - ponoć ozdrowieńczym... Aż któregoś dnia -jak się miało okazać pięknego dnia - gdy aptekarz jak zwykle przygotowywał niosący oczyszczenie specyfik, a pies wzrokiem pełnym boleści i rezygnacji śledził te poczynania, wydarzyło się coś nadzwyczajnego i nieprzewidzianego. Aptekarz poczuł zapewne jakąś nagłą potrzebę i wprost z psiej miski połknął cały medykament. I ponoć wtedy pies parsknął śmiechem... Nie mamy żadnego powodu, żeby w tę historię nie wierzyć...
KÓNSKI Z BELE KÓND
Zwykła uprzejmość
Kiedyś, dość dawno temu, w pociągu z Przemyśla do Świnoujścia na wakacje jechało pewne małżeństwo. W Krakowie do ich przedziału dosiadł się pewien Anglik, rzucił grzeczne: "Good morning" i usiadł. "Anglik" - porozumiewawczo powiedział mąż do żony. Gdzieś w okolicach Trzebini małżeństwo "dojrzało" do posiłku. Wydobyto z przepastnych worków foliowych kanapki z kiełbasą wiejską, jaja na twardo, termos i zaczęto to wszystko rozkładać. Anglik przyglądał się z ciekawością, więc małżonek z uśmiechem powiedział:
- Lancz...
- Yes - odparł Anglik z uśmiechem zrozumienia.
Żona uznała, że ma on ochotę zjeść razem z nimi, więc rzekła do męża:
- Ty znasz angielski, to może poczęstrujesz go kanapką...
Mąż po chwili wahania, wskazując na kanapkę, pytająco odezwał się do Anglika:
- Sandłicz?
Anglik spojrzał z dziwnym wyrazem twarzy na kanapkę po czym odparł grzecznie:
- No, thanks...
- To może się chociaż napije herbaty - nie dawała za wygraną żona - zaproponuj mu...
Mąż podrapał się po głowie i pytająco rzucił w stronę Anglika, wskazując na termos:
- Ti?
- No, thanks - znów odparł Anglik jakby z lekkim niesmakiem.
- A może oni - zaczęła zastanawiać się wyraźnie zakłopotana żona - nie biorą jedzenia od obcych? Może powinniśmy się jakoś bliżej poznać? Weź nas przedstaw - napierała na nieco już zdenerwowanego męża - przecież znasz trochę angielski.
Mąż zmarszczył czoło, zastanawiając się nad doborem słów, wreszcie, wskazując na żonę, odezwał się ponownie do Anglika:
- Maj łajf...
Anglik spojrzał na nią, skrzywił się lekko i odparł:
- No, thanks...
Ups!
x x x
Dwie koleżanki plotkowały na temat swego życia rodzinnego i wad małżonków.
- I wiesz, co ci jeszcze powiem - ciągnęła dość długą kwestię jedna z nich - mój mąż to jeszcze ma problem z tyciem...
- Żartujesz chyba! - wykrzyknęła druga - Przecież on jest taki szczupły!
- Ależ ja nie twierdzę, że tyje. Mówię tylko, że ma tyciego i ma z nim problemy...
BOJTLIK Z FRASZKAMI
Jan Izydor Sztaudynger
(1904 - 1970)
Zuzanna i starcy
Dwaj starcy ujrzeli
Zuzannę w kąpieli,
Chcieli postraszyć,
Ale czym nie mieli...
W MARKLOWICACH, WĄCHOCKU I GDZIE INDZIEJ...
- Dlaczego w Kłaju najlepiej chowają się świnie?
- Bo jak w zeszłym roku jedna się schowała, to do dzisiaj jej nie odnaleźli...
x x x
- Dlaczego ratusz w Grójcu dzierży prymat w zbiórce makulatury?
- To dzięki mieszkańcom, bo przysyłają bardzo dużo listów ze skargami i donosów na sąsiadów...
x x x
- Dlaczego w Porażu na wszystkich polach posadzono las?
- Bo nikt nie chce szukać wiatru w polu...
x x x
- Dlaczego sołtys Wąchocka nigdy nie przychodzi do domu pijany?
- Bo go przynoszą...
MYŚLI WIELKICH, MĄDRYCH, NIE ZAWSZE ZNANYCH...
"Przeciwieństwa się przyciągają, a podobieństwa odpychają"; ten, kto to wymyślił, chyba nigdy nie słyszał o żadnych partiach politycznych...
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
